حکمت 41
·
1400/06/04 08:17
· خواندن 1 دقیقه
مطلب قبلی با عبارتی دیگر نیز بیان شده است.....
قلب بی خرد در دهان او و زبان خردمند در قلب اوست.
معنای این سخن با سخن قبلی یکی است.
همچنین سیدرضی در مورد این دو حکمت می گوید :
این سخن معنایی شگفت و ارجمند است . مقصود آن است که خردمند سخن نمی گوید مگر پس از مشورت با دل و رای زنی با اندیشه خود . اما بی خرد پیش از آن که بیندیشد و نظر صحیح را بدست بیاورد ، زبان به سخن می گشاید و هر چه بر زبانش آید میگوید. پس چنان است که گویی زبان خردمند پیرو قلب اوست و قلب بی خرد پیرو زبان اوست.
